ಮಾತಿನ(ನ)ಲ್ಲೆ

ಮಾತಿನ ಮೋಡಿಯಲ್ಲಿ ಆಕೆ ಮಾನಸ ಸರೋವರದಲ್ಲಿ ಮೀಯಿಸಿ,

ತುಟಿಯಂಚಿನಿಂದ ಪೋಣಿಸಿಟ್ಟ ಶಬ್ದಗಳು ಕುಸುಮ ಘಮ !

ಆ ಮಕರಂದ ಘಮಿಸುತ್ತ ನಾ ಸೋತು ಮೈಮರೆತೆನಲ್ಲೆ...

ಎಲ್ಲಿಂದಲೋ ತೂರಿಬಂದ ಪ್ರೀತಿ ತಂಗಾಳಿ

ಹಾರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೋಯಿತಲ್ಲ ಸಂಗವ ತೋರಿ,

ಮಾತಿನ ಮಂಥನದಲ್ಲಿ ಒಸರಿತು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಒಲವು,

ಹೌದೆಂದು ವಾದಿಸುವ ಮಾತಿಗೆ ಮಿಡಿಯಲೊಲ್ಲವು ನನ್ನ ತುಟಿ !

ನೀನಾದರು ಹೇಳಬಾರದೆ ಪಾಪ...! ಅಂತ ಕನಿಕರಿಸಿ

ನಾನಂತು ಗೆಲ್ಲಲ್ಲ, ನೀನಾದರೂ ಸೋಲಲ್ಲ

ಇನ್ನೆಷ್ಟು ದಿವಸ ಈ ಸಂಗ್ರಾಮ ?

ಸಂಧಾನಕ್ಕೆ ಯಾರಿರುವರೋ ಶ್ರೀ ಕೃಷ್ಣ ಪರಮಾತ್ಮ.

ನೀನು ನಕ್ಕಾಗಲೆ ನಾನಾಗಬೇಕಿತ್ತು ಪರವಶ

ನಾನಾದ ಪೆಚ್ಚಿಗೆ ನೀನು ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಿತ್ತು ಕೈವಶ

ಸುಖಾಸುಮ್ಮನೆ ಆಗಿಹೋಯಿತಲ್ಲೆ ಕಾಲಹರಣ !

ಹೇಗೆ ಪತ್ತೆಯಾಗಲಿ ಹೇಳು ನೀ ಮಾಡಿರುವೆ ಈಗ ಅಪಹರಣ.

ನೂರು ಮಾತನಾಡೋ ನಲ್ಲೆ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದರೂ

ಮಾಡಲಾಗುತಿಲ್ಲ ನಿನಗೆ ಪ್ರೀತಿಯ ನಿವೇದನೆ !

ಮಾತಿಗಾಗಿ ಮರುಕಪಡುವ ನನ್ನ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೋ ವೇದನೆ ?

ಇರಲಿ ಬಿಡು ನಲ್ಲೆ.... ನನಗರ್ಥವಾಯಿತು,

ಮಾತಿಗೂ ಮೀರಿದ ‘ಪ್ರೇಮ’ ನಮ್ಮದಲ್ಲವೆ !

ನಾನು ಮೌನ ನೀನು ತಾನ

ನಿರವದಲ್ಲೂ ಹೊರಡುತಿದೆ ಒಲವಿನ ನಿನಾದ

ಎಷ್ಟು ಮಧುರ, ಎಷ್ಟು ಸುಂದರ ನಮ್ಮ ಪ್ರೇಮ ಮಂದಾರ...